بررسی تطبیقی تجدیدنظرخواهی در قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری و قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی

از جمله تدابیر موثر در راستای مصون نمودن حقوق شهروندان از تضییع ناشی از هرگونه اشتباه یا تعرض در محاکم و در جهت تضمین « دادرسی عادلانه »، پیش بینی دومرحله ای یا چندمرحله ای بودن رسیدگی های قضایی است. این تحقیق طی سه فصل به بررسی تطبیقی تجدیدنظرخواهی در قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری و قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی، در مسیر صحیح اثبات یا رد فرضیات مطروحه و در پاسخ به سوالات پیش رو پرداخته و جهات تجدیدنظر و آراء قابل تجدیدنظر، آیین و آثار تجدیدنظرخواهی و نهایتا تصمیمات دادگاه تجدیدنظر در قوانین پیش گفته را مورد مطالعه قرار داده است. ضرورت رعایت « دادرسی عادلانه » به همگرایی دو قانون مورد بحث انجامیده، در تمام موارد سکوت قانون و مواردی که صریحا به قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی ارجاع شده، رسیدگی به تجدیدنظر در دیوان عدالت اداری نیازمند مراجعه به این قانون است.هرچند با توجه به تفاوت ماهیت دادرسی اداری و حقوقی(مدنی) بهتر آن بود تا قانونگذار کلیه مطالب مورد نیاز در جمیع جوانب را به نحو جامع و مانع در خود قانون دیوان عدالت اداری پیش بینی می نمود. از اهداف تعیین شده برای این تحقیق، روشن نمودن ابعاد تشابه و تفاوت تجدیدنظرخواهی در دیوان عدالت اداری و دادگاه های عمومی حقوقی ایران به منظور کمک به ارتقاء دادرسی اداری می باشد.کمااینکه در موارد تفاوت تجدیدنظرخواهی در قوانین مورد مطالعه که بیشتر معطوف به خلاء های قانونی دیوان عدالت اداری است ضرورت اصلاح این قانون و پیش بینی موارد لازم به تصریح، بیشتر احساس می گردد که تحت مبحث پیشنهادات در این پایاننامه مطرح گردیده است.